ผมเดินได้แล้ว

เนิ่นนาน ที่ผมลืมตาขึ้นมาดูโลก บัดนี้ผมเริ่มเดินได้แล้วครับ ยืนเป็นละ เดินเป็น และพูดเก่งซะด้วยสิ เรียกแต่คุณแม่จั้บ คุณแม่จั้บ มาอุ้มกบหน่อย

ในตอนนั้นผมอายุประมาณปีกว่า ๆ จะติดแม่มาก ไม่ว่าไปไหน ก็ต้องมีแม่อยู่ด้วยตลอด แล้วพ่อผมหายไปไหน !!! อันนี้ผมก็ไม่รู้ แต่ทว่า ในห้วงความทรงจำวัยเด็กนั้น ไม่มีพ่ออยู่เลย

ตอนเด็กนั้นผมกินเยอะ กินเก่ง และดื้อมาก ๆ ชอบเล่นสิ่งของในบ้าน ทำเอาข้าวของกระจายไปหมดจนแม่ต้องคอยดูแลตลอดทุกฝีก้าว ตอนนั้นจำได้ว่าติดนมอย่างมาก ต้องกินนมแม่บ่อย ๆ จนกระทั่งแม่เอาเครือกอฮอร์ มาทานม เวลากินก็จะขม ๆ ครับทำให้สุดท้ายผมก็หย่านมไปเอง สมัยก่อนเขาใช้วิธีนี้กันจริง ๆ แต่ทุกวันนี้ไม่รู้ว่าใช้วิธีการอะไรเพื่อให้เด็กหย่านม

หลังจากเริ่มเดินเป็น ความอยากรู้ อยากเห็นก็มากขึ้นเรื่อย ๆ ครับ ผมเดินไปนั่น ไปนี่สารพัดไปหมด แล้วก็จำได้ว่าตัวเองชอบกินขนม กินอะไรที่หวาน ๆ ครับ อยากจะกิน กิน กิน แล้วก็กิน จนวัยเด็กผมกลายเป็นเด็กอ้วนเลยล่ะ โตขึ้นมาสงสัยไม่มีอะไรจะกินก็เลยผอม ฮ่าๆๆๆ