เมื่อวัยเด็กร่างกายผมอ่อนแอมาก แม่ก็นำผมมาไว้ให้คุณตาดูแล เลี้ยงดู เพราะแม่ต้องทำนาช่วยคุณตา และแล้ววันที่หลายคนไม่คาดคิดก็มาถึง เป็นวันที่หยุดการเคลื่อนไหวทั้งหมดของร่างกายผม
ใช่ครับ ผมสิ้นใจแล้ว...
ทุกคนต่างพากันเตรียมที่จะฝังผมเอาไว้ที่ป่าช้า (ณ ปัจจุบันคือข้างรั้ว ม. อุบล) ตอนนั้นคุณตาก็พยายามเป่าผม เอาน้ำลูบ เอาหว้านไฟมาทา เพื่อให้ผมฟื้นคืนกลับมาให้ได้ แต่ก็ไม่เป็นผลใด ๆ เพราะผมได้สิ้นใจไปแล้ว ไม่มียาใด ๆ หรือเทคโนโลยีทางการแพทย์อะไรจะทำให้คนตายฟื้นคืนกลับมาได้ จะมีก็เพียงสิ่งเดียวนั่นคือ ปาฏิหารย์ เท่านั้น
เรื่องที่ผมเล่านี้เป็นเรื่องจริงครับ ผู้เฒ่าในหมู่บ้านยืนยันได้ ถึงเรื่องเหตุการณ์นั้น เอาล่ะ ขอเล่าต่อแล้วกัน
แม่และป้า ก็เตรียมการที่จะฝังผมแล้วเรียบร้อย แต่คุณตาไม่ยอมแพ้ ยังมุ่งหน้าเป่า ๆ ๆ และเป่าผม เพื่อให้ฟื้นคืนมาให้ได้ จนกระทั่ง สิ่งที่เรียกว่าปาฏิหารย์นั้นมีจริง สีผิวของผมเริ่มคืนกลับมาเป็นคนปกติ และมีลมหายใจรวยริน แม้จะแผ่วเบา แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่สื่อให้ทุกคนรู้ว่า ผม "ฟื้น" คืนมาแล้ว
หากวันนั้นคุณตาไม่เป่าผม หากวันนั้นทุกคนเชื่อว่าผมตายสนิท และรีบฝังผมไว้ในป่าช้า ณ วันนี้ก็จะไม่มีบันทึกนี้คุณได้อ่านอย่างแน่นอน และที่แน่นอนยิ่งกว่านั้นคือ จะไม่มีประวัติชีวิตของผม ผู้ชายที่ชื่อ ถาวร ศรีเสนพิลา ปรากฏอยู่บนสื่อใด ๆ อย่างแน่นอน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น