ผมเชื่อเหลือเกินว่าหลายคนเกิดมาย่อมจำวันแรกของชีวิตตัวเองไม่ได้ อาจจะด้วยเหตุผลอะไรนั้นผมเองยังไม่ได้หาคำตอบ แต่ผมยังจดจำ วันแรกของความทรงจำได้ดี ตอนนั้นอายุผมน่าจะเกือบ 1 ปี ผมอยู่ในอ้อมกอดแม่ และยังเดินไม่เป็น เชื่อไหมครับว่า ผมยัง "จำได้"
แม่พยายามหัดให้ผมกินข้าวให้เป็น และหัดภาษามนุษย์ให้กับผม ตอนนั้นผมยังคลานไป คลานมาอยู่เลย บางทีก็นอนกลิ้งกับพื้นนานแสนนาน นานเสียจนผม หลับไป
ภาพวันวานค่อนข้างเลือนลางอย่างมาก แม้จะจดจำไม่ได้ทั้งหมด
แต่แม่รู้ไหมว่า ผมอบอุ่นเหลือเกิน เมื่อนึกถึงภาพในวันเก่า ๆ
...
ตอนนั้นผมเริ่มมีความทรงจำบ้างแล้ว แต่การออกเสียง และการเคลื่อนไหว ยังทำไม่ได้ หัวสมองเชื่องช้า ความคิดอ่านไม่มีอะไรนอกจาก "หิว" กับ ร้องหาแม่
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น