กะลาสีเรือ ผู้โง่เขลา

...กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว กะลาสีเรือคนหนึ่ง มองเห็นเกาะสวยงามอยู่ไกลสุดลูกหูลูกตา แต่เลือนลางด้วยม่านหมอก
...เขาคิดว่าเกาะนั้น ต้องมีสมบัติมากมาย และน่าอยู่อย่างแน่นอน จึงออกแรงพาย ออกจากเกาะเดิมที่เขาอาศัยอยู่มานานหลายปี แม้ผู้คนจะคัดค้านสักเท่าไหร่ เขาก็ไม่ฟังเสียงของใคร
...ระหว่างทางเจอพายุฝนกระหน่ำ ท่ามกลางกระแสลม และฝน รวมทั้งคลื่นทะเล บางครั้งเขาก็คิดท้อใจ ว่าจะพายต่อ หรือกลับไปที่เกาะเดิม แต่ เขาเชื่อว่า เกาะที่เห็นข้างหน้าจะต้องสวยงามอย่างแน่นอน

...เขาออกแรงพาย วันแล้ววันเล่า จนในที่สุด เขาเงยหน้าขึ้นมาอีกที เกาะที่เขามองเห็นนั้น ไม่มีอยู่จริง มันเป็นแค่เงาสะท้อนจากผิวน้ำเท่านั้นเอง
...ขณะนี้เขาหมดแรงเสียแล้ว เขาคิดถึงเกาะเดิมที่เคยอยู่เหลือเกิน ในที่สุดกะลาสีเรือผู้นี้ก็ลอยแพ อยู่ท่ามกลางทะเลที่มืดมิด เต็มไปด้วยคลื่นลมกระหน่ำ อย่างไม่ขาดสาย

เขาคงตายในอีกไม่นาน...
...แด่ กะลาสีเรือ ผู้โง่เขลา กว่าเจ้าจะรู้ว่ามาผิดทาง ทุกอย่างก็สายไปเสียแล้ว

ชีวิตของใครหลายคน อาจเป็นเช่นในนิทานเรื่องนี้ รวมถึงชีวิตของผมด้วย