มันไม่แปลกอะไรหรอก ถ้าสิ่งที่เรากลัวมาตลอดเวลา เป็นความจริง
ก็เพราะ มันต้องเป็นแบบนี้อยู่แล้ว เพียงแค่รอเวลา ที่จะเกิดขึ้นเท่านั้น
เมื่อเวลามันมาถึง เราไม่สามารถหยุดอะไรได้อีก
น้ำฝน...
คนที่ผมรัก...
ได้จากไปแล้ว เขาบลอคทุกช่องทางไม่ให้ผมติดต่อได้อีก...
มันเชื่อมโยงกับเหตุการณ์ที่เธอจะต้องไปทำงานที่ระยอง ซึ่งอยู่ใกล้แฟนเก่าของเธอ
และแฟนเก่า เป็นคนหางาน และที่พักให้...
เมื่อเวลามาถึง ผมก็ถูกกำจัดออกจากเส้นทาง...
ไม่ได้เสียใจ หรือเสียดายอะไร เพราะตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน
เราก็ได้ใช้เวลาอย่างคุ้มค่าที่สุด และทำสิ่งดีๆ ร่วมกัน หลายอย่าง
ความทรงจำที่สวยงาม และประทับใจ
เรื่องราวของเราสองคน จะอยู่ตรงนี้ ตลอดไป
ขอบคุณเวลา ที่หมุนไปอย่างไม่หยุด ทำให้เราสองคน เข้าใจกันมากขึ้น
ขอบคุณโอกาส ที่หยิบยื่นให้แก่กัน เพื่อให้เราได้คบหา และศึกษากัน
ขอบคุณทุกสิ่ง ที่ผ่านเข้ามาทดสอบเรา
แม้สุดท้าย เราจะผ่านมันไปด้วยกันไม่ได้ แต่อย่างน้อย
ตอนนี้...
ผมก็เผลอยิ้ม เมื่อนึกถึง น้ำฝน...
สิ่งที่เหลือไว้มีเพียงรองเท้าหนึ่งคู่ กับภาพวาด และจดหมายอำลา...
ดูเหมือนจะเป็นอะไรที่สั้นๆ แต่มันมีคุณค่ามาก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น